Еден ден после завршувањето на еден од
најбурните викенди во поновата спортска историја мислам дека лека полека сите
се оладивме. Не знам дали поради невработеност, менталитет, моментна еуфорија
или некој друг социолошки фактор во последно време нацијата премногу е врзана
за ТВ екраните. А таму или турски серии или спорт. За оние кои повеќе го
практицираат второто во последните две недели се случуваше вистински рај за
очи. На 200/400 километри од Скопје се играше Европското во ракомет, во
Австралија првиот Гренд Слем во годината, во Холандија европско во ватерполо.
Ако по малку сте изненадени од насловот време е да ви објаснам:
Македонија како никогаш досега
настапуваше на големо натпреварување во непосредна близина, во соседна Србија,
земја со сличен менталитет, земја на кафеани, пеачки, добри наваивачи,
гостопримливи луѓе, големи срца. За прв пат во спортската историја испративме
една репрезентација (ракометната) помалку или повеќе уверени дека праќаме
квалитет кој може да направи резултат. И во право бевме – имаме голем ракометен
квалитет. Имаме голем играч (мега ѕвезда), искуство на играчи кои играат/ле во
странство, играчи од домашното првенство кои играат среда-недела во
евро-куповите и регионалната лига, интересни голмани...
